Każdy chce żyć sto lat.

Co ma być to będzie

„Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął” to film dla tych, którzy mają już dosyć nadętych filmowych fanfaronad o historiach z życia wziętych.

Na początku była powieść – groteska Jonasa Jonssona, zaadoptowana przez Felix Herngren, gdzie w główną rolę Allana wcielił się Robert Gustafson. Tym sposobem do życia powołany został zabójczy tercet.

Tyle faktów. Reszta jest już zwariowanym światem, w którym wszystko jest realne i zarazem do bólu absurdalne. Ludzie są prawdziwi, ale jacyś dziwni. Szwedzka wiocha zapewne istnieje w rzeczywistości. Ja takie widziałem. Jest to taka „dziura”, która mogłaby istnieć wszędzie, a na pewno w Polsce.

Jako widzowie przyzwyczajmy się do tego tła akcji filmu, którego będziemy się trzymać kurczowo w chwilach zwątpienia i braku pewności, czy jeszcze cokolwiek rozumiemy. Ja bym nawet radził zapiąć pasy, bo jazda będzie ostra.

Wszystko zaczyna się niewinnie. Z domu starców w dniu swoich urodzin ucieka stuletni Allan. Trafia na stacje autobusową, gdzie w kasie idiota, który za kilka groszy sprzedaje mu bilet do sąsiedniej wiochy. Przypadek sprawia, że nieświadomie zabiera ze sobą walizkę wyładowaną należącymi do gagu milionami. Kupa kasy przyciąga wszystkich bandytów i policjantów, stając się siłą sprawczą morderstw i osią akcji.

Nasz tercet twórczy, aby uzasadnić swoją szaloną narracje filmu, wciąga nas w historię życia głównego bohatera. Ojciec Allana jako leninowski pożyteczny idiota pojechał budować do Związku Radzieckiego lepsze jutro. Matka z kolei zgadzała się z rzeczywistością, jako z czymś oczywistym. Proponowała by nie myśleć, tylko działać.

Allan jej uwierzył. Szedł przez życie od wybuchu bomby do wybuchu, co w końcu stało się jego pasją. Dzięki swojej obsesji bierze udział we wszystkich wielkich wydarzeniach XX wieku. Zostaje przyjacielem Franco i Stalina. Bierze udział w konstrukcji bomby atomowej, gdzie poznaje Trumana, by w chwilę potem, w czasie zimnej wojny, zostać podwójnym agentem. W sowieckim gułagu zaprzyjaźnia się z bratem Einsteina.

To tylko jego punkty zwrotne akcji. Tej absurdalnej czarnej komedii nie da się opowiedzieć. Można ją przeżyć. Trzeba mieć mocną psychikę, aby śmiać się z trupa gangstera albo w momencie wybuchów licznych, skonstruowanych przez Allana bomb. Nie przeszkadzają nam tragiczne skutki działań szalonego piromana. 

W żadnym wypadku nie miejmy wyrzutów sumienia. Wszystkiemu winni są twórcy filmu. Uwielbiam ich za to, że tylko stuletni Allan i jego niewiele młodszy przyjaciel wykazują oznaki myślenia logicznego. Potwierdza to moje przekonanie, że tylko ludzie urodzeni we wczesnych latach poprzedniego wieku i ukształtowani przez trudną historię wiedzą, po co żyją. Warto, aby film ten obejrzeli wszyscy seniorzy. Tylko my potrafimy śmiać się sami z siebie.

Romuald Styszyński

Zwiastun filmu: https://www.youtube.com/watch?v=ZV-iEa59UXo